Wysoka reaktywność - 1cz.

Dziś zaczynamy cykl 5 artykułów wiążących się z problemem psiej wysokiej reaktywności. Będą one publikowane przez kolejne środy. Serdecznie zapraszamy do śledzenia tematu.

Czym jest reaktywność? Jest to cecha organizmów żywych będąca siłą procesu pobudzenia, wypadkowej wrażliwości sensorycznej i emocjonalnej oraz wytrzymałości na działanie stymulacji. I tak, możemy podzielić jednostki wysoko reaktywne (o dużej wrażliwości i małej wytrzymałości) oraz jednostki nisko reaktywne (o niskiej wrażliwości i dużej wytrzymałości).

Oczywiście, jak żaden inny materiał, tak i ten nie wyczerpuje tematu. Przyczyn wysokiej reaktywności może być wiele. Poniżej wymienimy kilka głównych:

- typowe cechy dla poszczególnych ras (np. owczarki selekcjonowane pod względem minimalnie krótkiego czasu reakcji na bodziec);

- odziedziczone wzorce zachowań, czyli instynkty;

- trudne doświadczenia i przeżycia; utrzymujący się wysoki poziom kortyzolu w życiu płodowym;

- temperament;

- szeroki wachlarz cech osobniczych, w tym zmienność emocji;

- sytuacja zdrowotna i samopoczucie.

W aktualnej serii jednak skupimy się na próbie zarysowania tematu od strony trenerskiej w celu wzbudzenia refleksji. Wysoko reaktywne zachowanie to takie, które jest niewspółmierne do bodźca, który je wywołał. Zachowania te są trudne dla psa, opiekuna i otoczenia. Repertuar jest szeroki: m.in. rzucanie się, szarpanie i wyskakiwanie na smyczy, kłapanie zębami w powietrzu, warczenie, ale też próby wysunięcia się z obroży, szelek oraz nawet próby ucieczki. Inaczej mówiąc jest to każda impulsywna, nadmiarowa reakcja na różnego rodzaju bodźce.